Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Τίποτα

Σαν να το ήξερα πως κάνει κύκλους, γι' αυτό να μη με συγκίνησε τόσο όσο περίμενα. Πάντα μάγευε. Με τις παραμυθένιες νεράιδες της που άλλοτε έμεναν, έτσι, γλυκές και νεραϊδένιες κι άλλοτε γίνονταν φαντάσματα σε στοιχειωμένη φύση. Απορώ, ακόμα, αν θα καταλήξω σε κάτι που να μου κινεί το ενδιαφέρον περισσότερο. Το νησί ή ο ναυαγός; Και εκείνες οι αιώνιες αγγελικές μελωδίες που έχουμε αφήσει χωρίς στίχους?


Δεν μπορώ να την αφήσω ήσυχη σε μια γωνία να σκεφτεί για την αποφασή της.

Στην αρχή δεν της είχα δώσει και τόση σημασία..κάποτε όμως έπρεπε να συμβεί κι αυτό..
Θα περιμένω, πάλι, στη στάση αυτό το βρομερό λεωφορείο και σαν έρθει θα μπω και θα περιμένω να συναντήσω εκείνη.. ή μπορεί να έρθει ο εκπρόσωπός της.. Για να πω την αλήθεια, πιο πολύ πιστεύω πως θα έρθει ο εκπρόσωπος, γιατί εκείνη λόγω business δεν μπορεί να είναι στους δρόμους όλη μέρα.. θα χαρώ πιο πολύ αν έρθει εκείνος.. Μόνο αυτός μπορεί να με κάνει ευτυχισμένη..
Ή πάλι θα μπορώ να το σκάσω με το τρένο.. Ίσως να τη βρω κάπου εκεί. Κάτι μου λέει πως της αρέσουν τα ταξίδια. Κι έτσι, θα συνειδητοποιήσω τι με τραβάει. Το νησί ή ο ναυαγός (ή ίσως και ο Γουίλσον) και θα γίνουν πλατινένιο δισκάκι οι αγγελικές μελωδίες που αφήσαμε στη μέση. Το εύχομαι. Αλήθεια το εύχομαι.

Επίσης εύχομαι να εύχομαι για όλη μου τη ζωή. Εύχομαι να μην σταματήσω ποτέ. Εύχομαι και για 'κείνη. Εύχομαι και για τους φόβους μου. Εύχομαι να βρω στο λεωφορείο μια βροχερή μέρα, τον φίλο της. Και, τέλος, εύχομαι ο φίλος της να με βιάσει χυδαία.

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

μη ρωτάς

μη ρωτάς αν μετρώ τις στιγμές που περάσαμε
             σαν βροχή η ζωή πριν κοιμηθώ ξαναδιψάσαμε..

Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011

σκέψεις

με αφορμή τους archive και ένα παράξενο τραγούδι τους, καθόμουν και σκεφτόμουν (βράδυ Τετάρτης) πώς μπορούμε όλοι εμείς να βλέπουμε τους υπόλοιπους ανθρώπους μέσα απ' τον καθρέφτη των ματιών μας και πώς μπορεί να μας φαίνεται ο εαυτός μας.. η χαρακτηριστικότερη ιδεολογία των ανθρώπων σχετικά με την κρίση του συνόλου ήταν πάντα η σύγκριση με τον εαυτό μας.. δηλαδή έχουμε μάθει να βλέπουμε το καλό και το κακό ή το όμορφο και το άσχημο κλπ σύμφωνα με τα δικά μας καλά και τα άσχημα και με τα σκεπτικά των δικών μας αρχών..
αυτό, βέβαια, μπορεί, άμα θέλουμε, να οδηγήσει σε άλλη κουβέντα.. δηλαδή ότι κρίνουμε έναν άνθρωπο με βάση τα συναισθήματά μας γι αυτόν.. ίσως γι' αυτό να μην μπορέσουμε ποτέ να μιλήσουμε απολύτως αντικειμενικά για τον κόσμο..
δεν ξέρω, μπορεί και να 'μαι λάθος.. καληνύχτα όμως γιατί νυστάζω.. το κείμενο έχει και συνέχεια, μία απ' τις αυριανές μέρες..

αλκηστάκι+β


δεσποινίς βατόμουρο says:
*re den pate kala
*tolmas na faswtheite?
   Κλαπ κλαπ κλαπ!     says:
*em NAI:P
δεσποινίς βατόμουρο says:
*ton goystareis?
   Κλαπ κλαπ κλαπ!     says:
*ton agapaw:)


ξέρω πως δεν θα ασχοληθεί καν μαζί μου, πόσο μάλλον με το μπλογκ, αλλά αυτή η ποζεριά είναι αφιερωμένη στον Βαγγέλη!
ζουζουνέλια!