Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

ΔΕ ΛΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΑ


Περνούν οι νύχτες, τα δευτερόλεπτα βαριά στους λεπτοδείκτες.
Και εκείνη τη στιγμή τελειώνει ο καπνός και τότε είναι που μένεις μόνος, τελείως μόνος. Μετά από όλες τις άδειες νύχτες, συνειδητοποιείς πως εκείνη η συγκεκριμένη νύχτα, ένα χρόνο αργότερα, είναι η πιο μοναχική και κενή. Γιατί ποτέ δε κατάφερες να κατακτήσεις αυτό που προσπαθούσες για 365 μέρες. Και ξανά προς τη δόξα τραβάς, περιμένεις τις υπόλοιπες μέρες που σου απομένουν να περάσουν όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Χωρίς να σου δείξουν πως υπάρχουν για να μην τις σκέφτεσαι, απλώς περνούν κι αυτές, όπως όλες οι περαστικές.

Επίσης, συνεχίζεις να γράφεις σε εκείνο το μπλοκ το πολύ παλιό, ξεθαμμένο κάτω από κάτι παλιά σου βιβλία, για τη ζωή σου και τις σκέψεις σου. ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙΣ ΠΟΤΕ ΚΑΠΟΥ. Γράφεις για να μην κουράζεις τον κόσμο με τις αμφιβολίες σου. Κι εκείνον τον γαμημένο έρωτά σου. Τον απίστευτο έρωτα που δεν έχεις ιδέα από ποια μάνα είναι, απλώς υπάρχει δίπλα σου.
Ε, με τα πολλά, αυτά είναι όσα σου έχουν απομείνει. Τα τσιγάρα, το μπλοκ, κι ο στραβός έρωτας που κουβαλούσες και θα κουβαλάς για πολύ ακόμα, μέχρι να ξεκινήσουν οι μέρες να γεμίζουν πάλι.

Βγήκα τις προάλλες στο κέντρο της πόλης να ανασάνω ανθρωπίλα. Δεν είναι ο κόσμος και η καθημερινότητα που έχω βαρεθεί, είναι που δεν έρχεσαι να με κάνεις να το καταλάβω. Δε λες κουβέντα. ΚΑΙ ΑΝΑΡΤΩ Σ ΑΥΤΟ ΕΔΩ ΤΟ ΑΠΡΟΣΩΠΟ ΜΠΛΟΓΚ ΑΠΡΟΣΩΠΑ ΠΟΣΤΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΠΡΟΣΩΠΟ ΤΙΠΟΤΑ. Βλέπεις, όλα είναι απρόσωπα μέχρι να 'ρθεις. 

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

Ναι μωρέ

σου 'πα μονάχα «μη χάνεσαι» και συ μου 'πες «ναι μωρέ» κι έφυγες.. 


ΓΙΑΤΙ ΧΑΘΗΚΕΣ? ΠΕΣ ΜΟΥ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΧΑΘΗΚΕΣ ΚΑΙ ΕΦΥΓΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΕΚΑΝΕΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ

Γιατί μετά απ όλες αυτές τις κουβέντες δεν έρχεσαι πάλι πίσω που εγώ ΞΕΡΕΙΣ πως περιμένω? Γιατί δεν  έρχεσαι πάλι να αλλάξεις τη ζωή μου? Να με κάνεις να μη βαριέμαι τον κόσμο γύρω μου, να με κάνεις να διαφέρω απ όλα τα μουντά πρόσωπα γύρω μου. Να ξαναγυρίσουμε όλα τα μέρη μαζί, και να ξυπνάω πριν από σένα "για να χεις γλυκό ξύπνημα". Να ξαναζώ στο τίποτα κι όμως να μ αρέσει. Να μ αρέσει αυτό το όλο ψέμα, και να γελάμε και να μιλάμε και να κοιταζόμαστε και στο τέλος να καταλήξουμε πάλι το ίδιο. Να μη μιλάμε και να μιλάμε ταυτόχρονα. Αλλά όχι με εκείνη τη βαριά σιωπή που την ήξερες καλά. Την άλλη. Τη γλυκιά. Τη δική μας. Κι εκείνο το χαμόγελο που μόνο στα ποιήματα βρίσκεις. Το ξανά περνάω άνετα μαζί σου. 

Απλώς.. ΝΑΙ ΜΩΡΕ.