σκέψεις

με αφορμή τους archive και ένα παράξενο τραγούδι τους, καθόμουν και σκεφτόμουν (βράδυ Τετάρτης) πώς μπορούμε όλοι εμείς να βλέπουμε τους υπόλοιπους ανθρώπους μέσα απ' τον καθρέφτη των ματιών μας και πώς μπορεί να μας φαίνεται ο εαυτός μας.. η χαρακτηριστικότερη ιδεολογία των ανθρώπων σχετικά με την κρίση του συνόλου ήταν πάντα η σύγκριση με τον εαυτό μας.. δηλαδή έχουμε μάθει να βλέπουμε το καλό και το κακό ή το όμορφο και το άσχημο κλπ σύμφωνα με τα δικά μας καλά και τα άσχημα και με τα σκεπτικά των δικών μας αρχών..
αυτό, βέβαια, μπορεί, άμα θέλουμε, να οδηγήσει σε άλλη κουβέντα.. δηλαδή ότι κρίνουμε έναν άνθρωπο με βάση τα συναισθήματά μας γι αυτόν.. ίσως γι' αυτό να μην μπορέσουμε ποτέ να μιλήσουμε απολύτως αντικειμενικά για τον κόσμο..
δεν ξέρω, μπορεί και να 'μαι λάθος.. καληνύχτα όμως γιατί νυστάζω.. το κείμενο έχει και συνέχεια, μία απ' τις αυριανές μέρες..