ευχαριστώ λοιπόν..

Την πρώτη φορά ήταν σαν να ‘χε αρπάξει φωτιά
κάπου μέσα βαθιά, κάτι μες στην ψυχή μου
κοιτούσα τις φλόγες κι αυτόν τον αέρα μακριά
να αλλάζει αργά τις σκιές της ερήμου

Χορεύοντας μου ‘δειξες μέσα σε πέντε λεπτά
τι θα πει πουθενά και πώς χάνεται ο χρόνος
ότι αν το πιστέψεις στ’ αλήθεια η αγάπη μπορεί
ότι αν αφεθείς σ’ οδηγάει ο δρόμος

Από τότε περάσανε χρόνια, κυλήσαν νερά
όμως κάπου βαθιά η φωτιά καίει ακόμη
λυπάμαι που έφυγα εκείνη τη νύχτα κρυφά
βιαστικά και χωρίς να ζητήσω συγγνώμη

Το μόνο που θα ‘θελα κάποτε αν σε ξαναδώ

είναι να πω ευχαριστώ για το θαύμα που είδα

και να δώσω για μια τελευταία φορά το ρυθμό
στον τρελό σου χορό, στην λευκή καταιγίδα..

Παύλος Παυλίδης