Ναι μωρέ

σου 'πα μονάχα «μη χάνεσαι» και συ μου 'πες «ναι μωρέ» κι έφυγες.. 


ΓΙΑΤΙ ΧΑΘΗΚΕΣ? ΠΕΣ ΜΟΥ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΧΑΘΗΚΕΣ ΚΑΙ ΕΦΥΓΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΕΚΑΝΕΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ

Γιατί μετά απ όλες αυτές τις κουβέντες δεν έρχεσαι πάλι πίσω που εγώ ΞΕΡΕΙΣ πως περιμένω? Γιατί δεν  έρχεσαι πάλι να αλλάξεις τη ζωή μου? Να με κάνεις να μη βαριέμαι τον κόσμο γύρω μου, να με κάνεις να διαφέρω απ όλα τα μουντά πρόσωπα γύρω μου. Να ξαναγυρίσουμε όλα τα μέρη μαζί, και να ξυπνάω πριν από σένα "για να χεις γλυκό ξύπνημα". Να ξαναζώ στο τίποτα κι όμως να μ αρέσει. Να μ αρέσει αυτό το όλο ψέμα, και να γελάμε και να μιλάμε και να κοιταζόμαστε και στο τέλος να καταλήξουμε πάλι το ίδιο. Να μη μιλάμε και να μιλάμε ταυτόχρονα. Αλλά όχι με εκείνη τη βαριά σιωπή που την ήξερες καλά. Την άλλη. Τη γλυκιά. Τη δική μας. Κι εκείνο το χαμόγελο που μόνο στα ποιήματα βρίσκεις. Το ξανά περνάω άνετα μαζί σου. 

Απλώς.. ΝΑΙ ΜΩΡΕ.